Category: Tauhid

22.1. Definisi syafa’ah
22.2. Syafa’ah dan Faslu al-Qadha’
22.3. Jenis syafa’at

ASY-SYA FA’AH

Adalah tiap-tiap seorang wajib beri’tiqad Rasulullah Shallallahu ‘alaihi wasallam akan memberi syafa’at kepada sekalian hamba Allah pada hari qiamat kelak ketika di dalam huru-hara yang amat besar, kesusahan bahaya yang amat berat dalam Padang Mahsyar ialah syafa’at meringankan ‘azab dengan dijalankan hisab pada sekalian manusia daripada ‘amal dan pekerjaan yang dilakukan semasa hidup dalam dunia. Maka inilah syafa’at yang paling besar dan yang mula-mula didapati.

A. SYAFA’AH ATAU FASLU AL-QADHA’

Setelah sekalian manusia menerima berbagai-bagai ‘azab sengsara di Padang Mahsyar yang tiada dapat ditanggung, maka dengan taufik dan hidayah Tuhan, muafaqatlah sekalian manusia mencari dan mendapatkan nabi-nabi bagaimana di bawah:

1. Mendatangkan Nabi Adam dengan tujuan memohon syafa’at kepada Allah menyegerakan hisab, maka permohonan itu tiada hasil dengan mendapat jawapan nafsi-nafsi.
2. Mendapatkan Nabi Nuh dengan tujuan bagaimana yang tersebut, maka tiada hasil jua setelah menerima jawab seperti itu.
3. Mendapatkan Nabi Ibrahim, demikian juga tiada hasil seperti yang tersebut.
4. Mendapatkan Nabi Musa, maka tidak juga hasil pcrmohonannya.
5. Mendapatkan Nabi ‘Isa memohon syafa’at, maka didapati tidak juga hasil.
6. Pada akhirnya mereka itu mcndapatkan junjungan kita Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam, baharulah hasil syafa’at daripadanya memohon kepada Tuhan menyegerakan hisab atas ‘amalan dan pekerjaan sekalian manusia (Faslu Al-Qadha’).

Adalah tujuan didapatkan syafa’at selepas manusia menerima ‘azab sengsara ialah supaya betul terbit syafa’at itu kepada manusia dan tujuan dijumpakan daripada satu nabi kepada satu nabi. Akhirnya Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam jua yang dapat menghasilkan
syafa’at itu ialah kerana menunjukkan kelebihan pangkat nabi Muhammad daripada nabi-nabi yang lain sekalipun nabi-nabi yang lain itu ada mempunyai syafa’at.

B. JENIS SYAFA’AT

Adalah syafa’at yang akan didapati daripada hari qiamat sehingga tiada kesudahanitu terbahagi kepada enam jenis syafa’at:

1. 1. Syafa’at menyegerakan hisab di Padang Mahsyar (Faslu
2. Al-Qadha’).2. Syafa’at menambah pangkat ahli-ahli
3. di dalam syurga.3. Syafa’at meringankan ‘azab daripada orang yang mustahak di‘azab.
4. Syafa’at memasukkan suatu kaum ke syurga dengan tiada hisab.
   Maka keempat-empat jenis syafa’at yang di atas ini tcrtentu didapati daripada nabi Muhammad
   Shallallahu ‘alaihi wasallam.
5. Syafa’at kepada orang yang tertentu masuk neraka,maka tidak dimasukkan ke neraka.
6. Syafa’at kepada ahli tauhid yang masuk neraka, maka dikeluarkan.

Maka dua syafa’at yang akhir di atas ini boleh didapati daripada anbiya’, malaikat-malaikat dan orang-orang mu’min.

20.1. Soal munkar nakir, ni‘mat dan ’azab kubur bangkit, mahsyar, syafaat
20.3. Hisab dan Mizan
20.4. Al-Sirat
20.5. AI-Kauthar
20.6. Syurga
20.7. Neraka
20.8. Melihat Allah

KEPERCAYAAN TERHADAP HARI YANG KEMUDIAN

1. Soal dua daripada malaikat Munkar Nakir kepada mercka yang mati.
2. Ni’mat atau ‘azab di dalam kubur.
3. Dihidupkan semula mereka im bagaimana rupa asli.
4. Dihimpunkan di Padang Mahsyar menerima berbagai-bagai hal mengikut iman dan ‘amalan masing-masing.
5. Memohon syafa’at daripada anbiya’.
6. Dijalankan kira-kira atas segala ‘amalan yang di1akukan di dalam dunia.
7. Ditimbang segala ‘amalan manusia antara ‘amalan yang baik dengan ‘amalan yang jahat.
8. Dibahagikan kepada semua orang surat, kemudian dikira dan ditimbang ‘amalannya.
9. Melalui titian terletak atas neraka menyeberang ke syurga.
10. Orang mu’min masuk ke syurga dan orang-orang kafir dan munafik masuk ke neraka.

A. SOAL MUNKAR NAKIR, NI’MAT DAN ‘AZAB KUBUR

Wajib kita percaya dan beri’n’qad sesungguhnya mayat itu apakala diletakkan ke dalam kubur, maka dikembalikan rohnya kepada jasadnya sekira-kira faham ia akan pertanyaan dan soalan dan boleh dapat menjawabnya, setelah itu didatangkan Tuhan dua malaikat Munkar Nakir bertanya dan soal-soal akan mayat itu darihal Tuhannya, nabinya, agamanya, ikutannya dan dari hal kewajipannya yang diperintah Tuhan supaya ditunaikan.
Kiranya mayat ini daripada mereka yang beriman lagi membuat ‘amalan yang soleh, maka ditaufikkan Tuhan dapatlah ia menjawabnya dengan sebaik-baik jawapan, orang ini beroleh ni’mat dan kesenangan di dalam kubur hingga qiamat. Sekiranya mayat itu kafir atau munafik, maka tidaklah ia mendapat jawab. Orang ini kena ‘azab dalam kubur hingga qiamat.

Maka tiap-tiap orang yang mati, tentu kena soal Munkar Nakir dan merasa ‘azab atau ni’mat dengan tidak ada beza di antara mayat yang ditanam atau mayat yang tiada ditanam seperti dimakan binatang yang buas-buas atau mati hilang di dalam laut kerana Allah Ta’ala amat berkuasa atas tiap-tiap suatu lagi sangat mengetahui, tetapi segala hal yang berlaku pada mayat itu dilindungkan Tuhan daripada mata kepala manusia kerana menduga
manusia supaya zahir dan nyata mereka yang percaya perkara yang ghaib dan yang tiada percaya.

B. SYURGA

Iaitu sesuatu ni’mat balasan yang ber‘amal menurut perintahnya penuh berbagai ni’mat kelazatan dilihat, dirasa, didengar dan terlintas
manusia di dunia. Maka kekal orang dalamnya.

C. NERAKA

Iaitu suatu tempat balasan mereka yang kafir orang mu’min yang derhaka, maka di dalamnya penuh berbagai-bagai ‘azab, siksa yang belum ada ‘azab dan siksa seperti itu berlaku di dalam dunia, maka ia tempat yang kekal bagi mereka yang kafir. Adapun mu’min yang derhaka duduk ia sekadar banyak dosanya jua.

19.1. Definisi hari qiamat
19.2. Nama-nama hari qiamat dan bahagiannya
19.3. Dalil aqli dan naqli
19.4. Tanda-tanda awal dan akhir qiamat
19.5. Kepentingan kepercayaan kepada hari qiamat
19.6. Qiamat dan ’alam

HARI QIAMAT

Adalah yang dikatakan hari qiamat itu ialah nama bagi masa yang berlaku di dalamnya segala kejadian huru-hara. Mulanya dari semenjak dibangkitkan semula sekalian makhluk yang telah mati dihidupkan semula hingga ahli syurga masuk ke syurga dan ahli neraka masuk kc neraka. Disebut juga hari akhirat kerana masa ini penghabisan hari dunia. Dinamakan juga Yaumuddin (hari balasan) kerana di dalam tempoh itu manusia dibalas segala pekerjaannya, sama ada baik atau jahat dan lain-lain nama lagi seperti  Yaumul Al -Hasyar dan Yaumu Nusyur.

Maka termasuklah di dalam qiamat itu segala huru-hara yang akan berlaku seperti dihimpunkan manusia di Padang Mahsyar, dikira dan ditimbang segala ‘amalan di dunia (Hisab dan Mizan) meniti shirath dan lain-lain, bagaimana akan disebutkan setengah-setengahnya dahsyatnya huru-hara pada masa itu hatta masing-masing tidak kenal mengenal, anak tidak kenalkan bapa, suami tidak kcnalkan isteri dan lain-lain. Tujuan hari ini ialah
kcrnna hendak dijalankan kira-kira dan memutuskan hukum pekerjaan yang dilakukan pada masa hidup di dunia, lepas itu dapatlah ketentuan hal masing-masing sama ada ke syurga atau ke neraka.

A. KEPERCAYAAN TERHADAP HARI QIAMAT

Wajib atas tiap-tiap mukallaf percaya dan mengi’tiqadkan bahawa sungguhnya Hari Qiamat itu mesti akan datang dengan tiada ditentukan masanya dan di masa itulah berlakunya segala perkara yang tersebut  bagaimana yang diberitakan di dalam Qur’an dan hadith-hadith nabawi, wajib ia percaya dan mengi’tiqadkan bahawa sekalian manusia dihidupkan oleh Tuhan semula, kemudian daripada matinya. Keadaannya serupa bagaimana kejadian yang ia masa di dunia sekaliannya bangun daripada kubur, dihimpunkan di Padang Mahsyar dan berlakulah di sana segala hal yang tersebut itu. Demikian jua dihimpunkan di tempat ini sekalian jin, malaikat dan binatang.

B. QIAMAT DAN ‘ALAM

Apabila hampir qiamat, ditiup sangkakala yang pertama, binasalah alam semuanya hancur lebur, tiada tinggal suatu apapun bagaimana di dalam Qur’an telah menerangkan cara hancurnya ‘alam ini dengan keadaannya:

1 . Pecah-belah langit, runtuh berterbangan berketul-ketul sehingga berlaga di antara setengah dengan setengahnya bagaimana firman Tuhan:
Ertinya: Apabila langit itu pecah-belah dan runtuh. (Surah Al-Infithar: Ayat 1)

Habis bintang berselerak jatuh dan berubah dari tempatnya yang sedia dan tidaklah lagi matahari dan bulan berjalan dengan teratur seperti biasa bagaimana firman Tuhan:

Ertinya: Apabila bintang-bintang itujatuh berselerak diudara dan berubah dari tempatnya. (Surah Al-Infithar: Ayat 2)

Apabila telah berlaku dua hal yang di atas ini sehingga pecah-belah bercerai-berai dan bergoncang yang di atas ke bawah dan yang bawah kc atas (berbalik ponggong), maka tiba-tiba laut pun menyemburkan air naik melimpah ke atas bumi hingga tenggelam semuanya, tidak ada daratan lagi dan tidak diketahui di mana lautan Pasifik, di mana lautan Atlantik dan lain-lain dan tidak diketahui di mana Utara, di mana Selatan, di mana Timur dan di mana Barat, bahkan semuanya jadi laut, bagaimana firman Tuhan:

Ertinya: Dan apabila laut menyemburkan aimya naik ke bumi. (Surah Al-Infithar: Ayat 3)

Apakala telah naik air gunung berapi meletup mengeluarkan apinya, maka pada waktu itulah terbungkus naik tanah kubur serta keluar barang yang di dalam bumi daripada tulang-tulang dan sebagainya, kemudian titah Tuhan kepada malaikat meniup sangkakala yang kedua kali membangkitkan ‘alam dan mengidupkan semula, maka tiba-tiba hidup tiap-tiap orang bagaimana rupa asal masa di dunia bagaimana firman Tuhan:

Ertinya: Dan apabila tanah kubur terbungkus naik keluar barang yang di dalamnya. (Surah Al-Infithar: Ayat 4)

17.1. Definisi dan nama—nama Kitab
17.2. Definisi al-Qur’an
17.3. Ayat makiyyah dan madaniyyah
17.4. Al-Qur’ an sebesar-besar mu’jizat
17.5. Pengenalan kepada Kitab Taurah, Zabur, lnjil dan Suhuf

PERCAYAKAN KITAB

Adalah maksud dengan kitab di sini ialah hukum-hukum, ajaran-ajaran, nasihat-nasihat, kisah-kisah dan lain-lain yang mengandungi berbagai-bagai hikmah yang diturunkan oleh Allah Subhanahu wa Ta’la kepada rasul-rasulNya kemudian kitab-kitab itu ada yang kecil sebagai pekeli1ing-pekeliling jika satu dinamakan sahifah dan j ika banyak disebut suhuf. Setengah qaul ‘ulama’ mengatakan ada 100 suhuf manakala setengah yang lain mengatakan 1 10 suhuf iaitu:

1. 10 diturunkan kepada Saiyidina Adam ‘alaihissalam.
2. 50 diturunkan kepada Saiyidina Syis ‘alaihissalam.
3. 10 diturunkan kepada Saiyidina Ibrahim ‘alaihissalam.
4. 30 diturunkan kepada Saiyidina Idris ‘alaihissalam
5. .10 diturunkan kepada Saiyidina Musa ‘alaihissalam.

Di sisi qaul yang muktamad tiada diketahui berapa banyak bilangannya, andaikata wajib atas tiap-tiap mukallaf percayakan ada banyak suhuf yang diturunkan oleh Allah Subhanahu wa Ta’ala kepada nabi-nabi dan rasul-rasulnya dengan jalan ijmal (secara rangkum) termasuklah 110 yang disebutkan itu.

Adapun kitab yang besar kekal disebut kitab juga. Maka wajib atas tiap-tiap mukallaf mengetahui dan percayakan dengan tafsil (satu persatu) iaitu empat kitab:

• Taurat. Diturunkan kepada Saiyidina Musa ‘Alaihis salam dengan bahasa Qibtiy.
• Zabur. Diturunkan kepada Saiyidina Daud ‘Alaihis-salam dengan bahasa ‘Ibrani.
• Injil. Diturunkan kepada Saiyidina ‘Isa ‘alaihissalam dengan bahasa Siryani.
• Al-Qur’an. Diturunkan kepada Saiyidina Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam dengan bahasa ‘Arab.

1. Kitab Zabur sekalipun besar tetapi tiada mengandungi hukum-hukum hanya perkhabaran, cetera-cetera, do’a, zikir dan hikmah-hikmah jua, dari itu Nabi Daud tiada mempunyai syari’at, maka ia dan umatnya mengikut syari’at nabi Musa.

Segala kitab-kitab yang dahulu itu semuanya telah dimansukhkan dengan Qur’an.

Kitab-kitab itu kalam Allah yang tiada berhuruf dan bersuara diturunkan dari nauhun mahfuz kepada suatu tempat bernama Baitul ’Izzah, kemudian dari situ dibawa Jibra’il sedikit demi sedikit kepada nabi-nabi dan rasul-rasul menurut keadaan masa.

2. Taurat itu satu kitab Allah Ta’ala yang ia turunkan kepada Nabi Musa untuk menyatakan hukum-hukum syara’ dan i’tiqad yang shahih di dalamnya ada memberitakan seorang nabi akan zahir daripada keturunan Isma’il (iaitu; ialah Nabi Muhammad Shallalllahu ‘alaihi wasallam) dan dalamnya ada memberi isyarat bahawa nabi kita itu akan datang membawa syari’at baharu.

Bahawasanya Taurat yang ada sekarang ini telah di-pinda dan diubah-ubah setengah daripada tanda yang menunjukkan berubahnya di dalam kitab-kitab Taurat yang ada sekarang ini, tidak ada sebut syurga, neraka dan hari qiamat.

3. Bahawa Injil itu mengandungi segala hakikat-hakikat menyeru kepada mengEsakan Tuhan dan ia memansukhkan setengah hukum yang ada di dalam Taurat sekira-kira hal yang patut diubah. Dan didalamnya ada memberitakan seorang nabi yang akhir akan zahir.

Injil yang dibaca orang sekarang ini ada empat macam naskhah yang dikarang oleh empat orang, maka pengarang-pengarang itu tiada melihat akan
Nabi ‘Isa sama sekali. Nama-namanya, ialah:

1. Matta.
2. Marqas.
3. Luqa.
4. Yuhana.

Dan di antara empat karangan ini bersalahan-salahan pula di antara satu dengan lain.

4. Wajib kita beri’tiqad dan percaya bahawa sesungguh-nya Qur’an itu semulia-mulia kitab Allah Ta’ala yang diturunkan kepada Nabi Muhammad Shallallahu‘alaihi wasallam ialah kitab Allah Ta’ala yang akhir diturunkan dan ia memansukhkan segala kitab-kitab yang dahulu daripadanya. Dan Qur’ an itu kekal hingga hari qiamat tiada berubah-ubah dan bertukar-tukar dan ialah sebesar-besar alamat atau tanda atas kenabian nabi Muhammad kerana ia sebesar-besar mu’jizat bagi Nabi Muhammad dan ia seluas-luas kitab mengandungi ‘ilmu pengetahuan, scbanyak-banyak manfaat, setinggi-tinggi kemuliaan dan mengandungi di dalam-nya ajaran, tauladan-tauladan, hukum-hukum, tegah-tegah, perintah-perintah, wa’ad-wa’id (janji balas baik dan janji balas seksa) dan sebagainya.

QUR’AN SEBESAR-BESAR MU’JIZAT

Sungguhnya Qur’an itu sebesar-besar mu’jizat bagi nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam kerana mu’jizat yang lain-lain telah lenyap tetapi mu’jizat Qur’an kekal selama-lamanya, sesuai dengan ‘aqal dan fikiran pada tiap-tiap ketika dan masa bagaimana telah dipersaksikan dengan mata.

16.1. Bilangan Nabi-Nabi dan Rasul-Rasul
16.2. Wajib melebihkan pengetahuan pada Nabi kita
16.3. Sifat-sifat yang wajib, mustahil dan harus pada Para Rasul

Wajib atas tiap-tiap mukallaf percaya bahawa ada bagi Allah Ta’ala beberapa banyak nabi-nabi dan rasul-rasul yang ia jadikan mereka itu kerana membcri rahmat kepada ‘alam. Mulanya Nabi Adam dan kesudahannya ialah nabi kita Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam.

Maka jadi suatu kewajipan atas kita orang mukallaf mengetahui bilangan rasul-rasul itu dengan jalan ijmal (‘am) iaitu bahawa kita beri’tiqad dan percaya ada bagi Tuhan beberapa banyak nabi-nabi dan rasul yang tiada mengetahui bilangannya melainkan Allah Ta’ala jua. Tetapi fardhu ‘ain kita mengetahui dengan jalan tafsil (satu persatu) akan bilangan-bilangannya bagaimana yang telah ada ketentuan di dalam Qur’an, maka wajiblah kita beriman kepadanya satu persatu sebanyak 25 orang.

Adapun kehendak mengetahui seseorang dengan jalan tafsil (satu persatu) itu iaitu sekira-kira jika ditanya orang akan dia daripada tiap-tiap seorang daripada rasul yang 25 orang itu nescaya dapat dijawabnya dengan bahawasanya ia rasul (bukan mahu dihafaz nama-namanya itu).

Maka nama rasul yang 25 orang itu, iaitu:

1	Adam	2	Idris.	3	Nuh.
4	Hud	5	Shaleh	6	Ibrahim
7	Isma’il	8	Luth	9	Ishaq
10	Ya’qub	11	Yusuf	12	Ayyub
13	Syu’aib	14	Harun	15	Musa
16	Ilyasa’	17	Zulkifli	18	Daud.
19	Sulaiman	20	Ilyas	21	Yunus
22	Zakaria	23	Yahya	24	‘Isa.
25	Saiyidina Muhammad Shalawatullah wasalamuhu ‘alaihi wa’alaihim ajma’in.

 

A. BILANGAN NABI-NABI DAN RASUL-RASUL

Adalah bilangan nabi-nabi itu tiada diketahuikan banyaknya, inilah qaul yang terlebih utama daripada qaul yang menetapkan bilangan mereka itu kerana ditakuti barangkali termasuk orang yang bukan nabi atau terkeluar orang yang betul nabi, tetapi pada setengah riwayat ada yang menyebutkan sehingga 124,000 orang nabi, dan yang jadi rasul daripadanya sebanyak 313 orang dan yang wajib diketahui satu-persatu sebanyak 25 orang bagaimana namanya yang tersebut di atas ini dan berpangkat Ulul ‘Azmi daripadanya ialah 5 orang, iaitu:

1. NabiNuh.
2. Nabi Ibrahim.
3. NabiMusa.
4. Nabi ‘Isa. ‘
5. Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam.

Dan yang mempunyai syari’at sebanyak 6 orang, iaitu:

1. Nabi Adam.
2. Nabi Nuh.
3. Nabi lbrahim.
4. Nabi Musa.
5. Nabi ‘Isa.
6. Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam.

Dan yang terima kitab yang wajib diketahui dengan tafsil 4 orang, iaitu:

1. Nabi Daud.
2. Nabi Musa.
3. Nabi ‘Isa.
4. Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam.

Sanya telah bersetuju segala umat atas mengatakan anbiya’ itu setengah dengan setengahnya ada yang lebih dari yang lain, maka pada tentang kelebihan itu tidak dapat kita tentukan tetapi rasul-rasul yang berpangkat Ulul ‘Azmi itu terlebih (afdhal) daripada rasul-rasul yang tiada berpangkat Ulul ‘Azmi. Ulul ‘Azmi itu maknanya yang mempunyai cita-cita yang kuat dan tahan menanggung sabar.

Maka yang paling afdhal daripada sekalian anbiya’- anbiya’ dan rasul-rasul, ialah:

Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam kerana syari’atnya kekal sehingga hari qiamat. Syari’atnya itu memansukhkan syari’at rasul-rasul yang telah lalu, sekalian umat jadi umatnya. Ia memberi syafa’at kctika “Fashlu Al-Qadha’ (memberi keputusan bicara) pada hari qiamat, dan banyak masyaqqah yang didatangkan orang kafir ke atasnya bagaimana yang berlaku di dalam tarikh kehidupannya pada menyeru manusia kepada Allah Ta’ala.

Yang kedua afdhal, ialah Nabi Ibrahim, kerana ia sabar atas perintah Tuhan menyembelih anaknya nabi Isma’il dan kerana sabar ia dilontar oleh kaumnya ke dalam api di dalam masa perintahan raja Namrud.

Yang ketiga afdhal, ialah Nabi Musa, kerana sabar atas kezaliman Fir’aun kepadanya daripada masa kecilnya ia telah dimasukkan ke dalam tempat bakar roti (  ) yang sedang api menyala tetapi terselamat daripada terbakar.

Yang keempat afdhal, ialah Nabi ‘Isa, kerana banyak sabarnya yang disakiti oleh Yahudi sehingga ia hendak dibunuh, tetapi telah diangkatkan Allah Ta’ala ke langit. Hanya yang dibunuh, mcreka yang serupa dengan Nabi ‘Isa bukanlah Nabi ‘Isa yang dibunuhnya.

Yang kelima afdhal, ialah Nabi Nuh, kerana sabarnya akan apa-apa yang disakiti oleh kaumnya sehingga seribu tahun ia menyeru kaumnya tidak beriman melainkan sedikit jua.

B. WAJIB MELEBIHKAN PENGETAHUAN PADA NABI KITA

Wajib atas tiap-tiap mukallaf melebihkan pengetahuan pada nabi kita, iaitu tentang bangsanya, bondanya, ayahandanya, warna tubuhnya, hal kenabiannya, kerasulannya, tempat diputerakan dia, hal syari’at dan kerasulannya, tempat dia, hal syari’at dan perjalanannya.

Bangsanya ialah ‘Arab sejati lagi Quraisy yang mulia bahkan menjadi penghulu bagi kaumnya.

Keturunannya, ialah; Saiyidina Muhammad bin ‘Abdullah bin ‘Abdul Mutthalib bin Hasyim bin ‘Abdu Manaf bin Qusai bin Hakim (yang bergelar Qilab) bin Murrah bin Ka’ab bin Lu’ai bin Ghalib bin Fihrin bin Malik bin Nadhar bin Kinanah bin Khuzaimah bin Mudrikah bin Ilyas bin Mudhar bin Nizar bin Ma’ad bin‘Adnan, sehingga inilah sahaja yang wajib diketahui.

Maka berhubunglah keturunan ‘Adnan ini dengan Nabi Isma’il anak Nabi Allah Ibrahim adalah sekalian datuk-nenek junjungan kita jadi raja Hijaz dari semenjak 122 tahun dahulu daripada milad (kelahiran) Al-Masih sehingga tahun 538, milad (kelahiran) Al-Masih.

Adapun mengetahui keturunan lebih atas daripada ‘Adnan telah enggan daripadanya oleh syara’ bagaimana nas-nas yang di dalam hadith, maka keturunan yang dapat di dalam setengah nasab-nasab sehingga kepada Adam tidak dii’timadkan (tidak dapat keterangan yang boleh dipegang atasnya).

Adalah keturunan pihak bondanya ialah Aminah binti ‘Abdul Wahhab bin ‘Abdu Manaf bin Zuhrah bin Hakim yang bergelar Qilab itu bagaimana keturunan pihak ayahandanya. Adapun ‘Abdu Manaf ini bukan ‘Abdu Manaf yang pada keturunan ayahandanya.

Maka jadilah bersatu keturunan pihak ayahandanya dan bondanya pada datuk yang bernama Hakim yang bergelar Qilab itu.

Diputerakan junjungan kita Shallalllahu ‘alaihi wasallaam itu pada subuh hari Isnin 12 haribulan Rabi’ul Awal bersamaan 20 April tahun 571 Masehi. Keadaannya yatim lagi fakir, maka dipeliharakan dia oleh Allah Ta’ala dan dikayakan serta dijaga oleh Allah Ta’ala akan perjalanannya dan santun-sopannya sehingga jadilah ia seorang muda yang berperangai baik dan mempunyai kelebihan dan sifat yang sempurna mum ’ah dan mulia lagi pemurah, berani dengan sebaik-baik tingkah-laku serta benar dan amanah dan tiada padanya kejahatan dan kelakuan yang cacat sehingga sahlah bahawa diperhadapkan kepadanya dengan firman Tuhan:

Bahawa engkau itu (Ya Muhammad) ssungguhnya berperangai dengan perangai yang mulia. (Surah Al-Qalam: Ayat 4)

Adapun tempat diputerakan dia di dalam negeri Mekah Al-Mukarramah dan di Mekah juga dijadikan dia rasul tatkala umurnya 40 tahun dan duduk ia di Mekah selama 13 tahun, berpindah ke Madinah Al-Munawwarah dan di Madinah tempat maqamnya. Ia di Madinah selama 10 tahun jumlah umurnya sehingga wafat 63 tahun.

Hal kenabiannya dan kerasulannya ialah kesudahan sekalian nabi-nabi dan rasul-rasul dan keadaan syari’atnya itu memansukhkan syari’at-syari’at rasul-rasul yang dahulu serta kekal syari’atnya sehingga hari qiamat.

Adapun perjalanannya terlalu banyak tetapi perjalanan yang wajib diketahui serta beriman ialah perjalanan isra‘ dan Mi’raj yang dijalankan Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam pada malam Isnin, 27 Rejab setahun sebelum hijrah daripada Mekah ke Baitul Maqdis dan daripadanya dinaikkan pula kepada Segala tingkat langit yang tujuh sehingga kepada Sadralul Muntaha dan munajat Tuhan di sana diterima fardhu sembahyang bagaimana yang wajib atas tiap-tiap mukallaf mengerjakannya setiap-tiap waktu.

Puteranya tiga orang, iaitu:

1. Qasim.
2. Abdullah yang bergelar Thaiyib dan At-Thahir.
3. Ibrahim.

Dan puterinya empat orang, iaitu:

1. Zainab.
2. Ruqaiyah.
3. Fathimah.
4. Ummi Kalthum.

Maka puterinya yang bernama Fathimah Az-Zahra’ itu ialah isteri kepada Saiyidina ‘Ali bin Abu Thalib yang berpangkat sepupu kepada Nabi Muhammad. Maka jadilah Saiyidatina Fathimah itu isteri kepada Saiyidina ‘Ali lagi anak saudara sepupu waris, maka daripada Saiyidatina Fathimah inilah berketurunan anak-anak cucu sentiasa bertambah-tambah banyak sehingga sekarang ini.

Maka sekalian putera dan puterinya yang tersebut daripada isterinya yang bernama Saiyidatina Khadijah melainkan Saiyidina Ibrahim, maka ia daripada Mariah Al-Qibtiyyah yang dihadiah oleh raja Mesir (Muqauqis).

Masa Rasulullah Shallallahu ‘alaihi wasalllam itu wafat, ia ada meninggalkan isteri sebanyak 9 orang, iaitu:

1. ‘A’isyah.
2. Safiyyah.
3. Saudah.
4. Hafsah.
5. Maimunah.
6. Ramlah.
7. Hindun.
8. Zainab.
9. Juwairiyyah Radhiyallahu ‘anhunna.

SIFAT-SIFAT YANG WAJIB PADA HAK RASUL-RASUL

Wajib atas tiap-tiap mukallaf mcngetahui sifat-sifat yang wajib bagi rasul-rasul yang mustahil atasnya dan yang
harus padanya, maka sifat yang wajib bahagiannya empat, iaitu:

1. Siddiq.
2. Amanah.
3. Tabligh.
4. Fathanah.

Dan empat sifat yang mustahil lawan sifat yang wajib itu, iaitu:

1. Dusta.
2. Khianat.
3. Menyembunyikan.
4. Bodoh. .

Dan satu sifat yang harus, iaitu bcrperangai seperti perangai manusia yang tiada menjatuhkan pangkatnya bagaimana sudah lepas dinyatakan dahulu.

1. SIDDIQ

Adalah siddiq itu ertinya benar iaitu betul apa-apa yang dikhabarkan rasul dan bersetuju dengan hak pada tiap-tiap yang disampaikannya daripada Allah Ta’ala sama ada pada perkataan atau perbuatan.

Lawannya: Dusta. Iaitu tiada muafakat dan tiada berbetulan dengan hukum dan perintah-perintah yang ada pada Allah Ta’ala, iaitu mustahil.

Dalil menthabitkan rasul itu bersifat siddiq, iaitu jikalau rasul-rasul itu dusta nescaya jadilah apa yang dikhabarkan daripada Tuhan itu dusta kerana Allah Ta’ala telah menthabitkan kebenaran rasul-rasul itu dengan mu’jizat. Yang dikurniakan kepada rasul-rasul yang demikian itu samalah seolah-olah Tuhan berfirman:

Benarlah hambaku pada tiap-tiap yang disampaikannya daripada aku.

Maka dusta Tuhan itu mustahil. Dari itu dusta rasul-rasul itupun mustahil juga yang demikian thabitlah rasul itu benar.

Maka yang dikehendaki clengan firman Allah Ta’ala yang di atas itu ialah mu’jizat yang menepati seolah-olah macam Tuhan ada berfirman:

Bukan berfirman betul-betul kcrana lidak ada di dalam Qur’an Tuhan berfirman begitu, hanya yang dapat ialah
mu’ jizat sahaja yang menepati ia akan firman:

Hasilnya “  ” itu bukan firman Tuhan dan dinanaakan mu’jizat itu ialah “   ” bukan

Dalil naqli pada siddiq itu ialah firman Tuhan:

Ertinya: Adalah oramg-orang yang mendustakan Qur’an dan mendusta apa-apa perkara yang telah kita utuskan kepada rasul-rasul kita, ingatlah mereka itu akan mengetahui pada hari qiamat manakala belenggu-belenggu dan rantai-rantai diletakkan pada batang lehemya, kemudian mereka itu dijurus ke dalam neraka dan dijadikan umpan api di dalam neraka itu. (Surah Al-Mu’min: Ayat 70-72)

Ketahui olehmu bahawasanya jika sekiranya ada berlaku daripada rasul-rasul itu keadaan yang dipandang pada zahirnya kurang baik atau menyalahi utama seperti terlalai, maka iaitu semata-mata tasyri’ (kerana mengajar manusia). Adapun sahwun (terlalai) itu harus pada rasul-rasul tetapi nisyan (lupa) mustahil pada mereka itu kerana yang dikatakan sahwun itu hilang rupa sesuatu dari perasaan, padahal rupa itu masih kekal di dalam ingatan.

Adapun nisyan itu hilang rupa ingatan dari perasaan, maka hendak mendapatkan balik peringatan itu berkehendak kepada sebab yang baharu harus orang boleh i’tiradh macam mana bolch berlaku terlalai pada rasul-rasul? Jawabnya berlaku itu kerana hendak mengajar manusia perjalanan syara’ dan lagi kerana kuat hatinya terhadap kepada Tuhan hingga menjadikan ia terlalai pada barang yang lain.

2. AL-AMANAH

Adalah makna Al-Amanah itu kepercayaan, maka hakikatnya terpelihara rasul-rasul pada zahir dan pada batin daripada melakukan pekerjaan yang haram, yang makruh, dan yang menyalahi utama daripada permulaan kejadiannya sehingga ia wafat.

Lawannya: Khianat. Iaitu tidak terpelihara rasul-rasul itu pada zahir dan batin daripada melakukan pekerjaan
yang ditegah sama ada tegah haram atau makruh atau khilaful aula, iaitu mustahil.

Dalil ‘aqlinya jika rasul-rasul itu tiada amanah nescaya jadilah rasul-rasul itu khianat pada perjalanan syara’ Allah Ta’ala dengan mengerjakan yang haram-haram, yang makruh-makruh dan yang menyalahi utama tatkala itu jadilah bertukar yang haram-haram, yang makruh-makruh dan yang menyalahi utama kepada ta’at pada hak rasul-rasul tetapi bertukar itu batil. Yang demikian tetap batil khianat, maka tetaplah lawannya iaitu amanah kerana Tuhan telah memerintah kita sekalian mengikut rasul-rasul pada segala perbuatan dan perkataan mercka itu, pada hal Tuhan tiada menyuruh memperbuat yang haram-haram, yang makruh-makruh dan yang menyalahi utama.

Bagaimana firmanNya:

Ertinya: ….  kata olehmu, ya Muhammad bahawasanya Allah Ta’ala tidak menyuruh dengan pekerjaan yang jahat  (Surah Al-A’raf: Ayat: 28)

Dalil naqlinya iaitu:

Ertinya: Bahawa aku ini jadi utusan dan penasihat yang kepercayaan kepada kamu sekalian. (Surah Asy-
Syu‘ara’: Ayat 107)

3. AT-TABLIGH

Adalah makna At-Tablzgh itu menyampaikan apa-apa yang dititahkan Allah Ta’ala kepada sekalian makhluk. Maka hakikatnya mengajar rasul-rasul itu akan sekalian manusia syari’at Allah Ta’ala kerana menunjukkan mereka-mereka kepada kcbahagiaan dalam dunia dan akhirat.

Lawannya: Kitman (menyembunyikan), iaitu mustahil.

Dalil ‘aqlinya, iaitu jika ia tiada menyampaikan nescya lazim ia menyembunyikan yang demikian, lazim pula kita disuruh dengan mengikut menyembunyikan kerana kita wajib mengikut perkataan dan perbuatan rasul-rasul, maka menyembunyikan itu haram lagi diamanah Allah Ta’ala, maka Tuhan tiada menyuruh dengan mengerjakan yang haram dan yang makruh, yang demikian tetaplah rasul- rasul itu bersifat tabligh.

Dan lagi jika rasul-rasul itu menyembunyikan, nescaya lazim satu cacat yang besar, oleh sebab tiap-flap orang yang kurang pengetahuan di dalam syari’at dengan sebab tidak disampaikan itu, nescaya ada baginya peluang untuk berdalih di akhirat kelak. Maka ini telah ditetapkan Tuhan dengan firmanNya:

Ertinya: Sekalian rasul-rasul ini kita utuskan kepada manusia hal keadaannya mengalu-alu dengan kisah syurga kepada mereka yang percaya, dan menakut-nakutkan dengam kisah neraka kepada mereka yang tiada percaya ialah supaya tidak ada lagi bagi manusia itu kemudian dar¢ada telah kita utuskan rasul-rasul suatu dalih kepada Allah Ta’ala (mengatakan Ya Tuhanku, mengapalah sebab Tuhan/eu lebih dahulu tidak utuskan kepada kami ini rasul-rasul mengajar akan kami supaya boleh dapat tahu?) (Surah An-Nisa’: Ayat 165)

Dalil naqlinya iaitu firman Tuhan:

Ertinya: Wahai Rasul, wajiblah engkau sampaikan kepada manusia segala perkara yang diturunkan leepada engkau daripada Tuhan engkau, dengan tidak memilih orang, sama ada mereka suka atau benci. Dan jika engkau tidak berbuat demikian itu, jadilah keadaan engkau itu tidak menyampaikan suatu daripada suruhanN ya dan adalah Tuhan itu memelihara engkau daripada mereka yang kafir  (Surah Al-Ma’idah: Ayat 67)

4. AL-FATHANAH

Adalah Al~Fathanah ini ertinya cerdik bijaksana, maka hakikatnya iaitu kesempurnaan cerdik-pandai bijaksana bagi melawan musuhnya di dalam segala hujah yang hendak melawan dia dan berkuasa membatalkan segala dakwaan yang tiada betul.

Lawannya: Bodoh. Iaitu tiada boleh menolak hujah yang didatangkan musuhnya dan tiada boleh membatalkan dakwaan yang tiada betul, iaitu mustahil.

Dalil ‘aqli atas wajib rasul-rasul itu bersifat fathanah, iaitu jika ia tiada cerdik dan bijaksana, nescaya tiadalah boleh ia mendirikan hujah untuk melawan orang yang ingkarkan seruannya. Yang demikian itu menyalahi dengan pangkat RasulNya, iaitu mustahil, maka tetaplah rasul-rasul itu bersifat fathanah.

Dalil naqlinya iaitu:

Ertinya:  .. hendaklah engkau berbalah dengan mereka itu dengan perbalahan yang lebih baik  (Surah An-Nahl: Ayat 125)

D. DALIL ATAS HARUS RASUL-RASUL BERSIFAT MANUSIA

Adalah dalil atas harus rasul-rasul itu bersifat atau berperangai manusia ialah tiada mustahil mereka itu berperangai dengan perangai manusia kerana telah dilihat oleh orang-orang yang semasa dengannya bahawa mereka itu berperangai seperti mereka itu seperti makan , minum,
berumahtangga, beranak, beristeri dan sebagainya, bagaimana sudah dinyatakan dahulu. Dan bagi mereka yang kemudian daripada wafat rasul-rasul ialah perkhabaran yang mutawatir (perkhabaran daripada orang ramai yang mustahil dustanya).

Dan lagi tiada wajib pula mereka berperangai dengan perangai manusia itu kerana jika wajib nescaya apa-apa perangai sama ada baik atau jahat ada pada rasul, yang demikian itu mustahil.

Sebaliknya apabila dikata rasul-rasul bersifat manusia, maka mustahillah mereka itu bersifat dengan sifat Tuhan seperti i’tiqad orang-orang Kristian atau bcrsifat dengan sifat malaikat pada zahir dan batin. Demikian jua mustahil bersifat dengan perangai yang membawa kepada mengurangkan pangkatnya yang mulia dan yang tinggi itu.

lnilah dalil ‘aqli (apabila sifat atau perangai manusia itu tiada mustahil, tiada wajib pada ‘aqal, nescaya thabitlah harusnya pada ‘aqal.)
Adapun dalil naqlinya pula iaitu firman Tuhan:

Ertinya: Katakan (wahai Muhammad kepada kaum engkau) bahawa sunggukmya aku ini manusia sama macam kamu malahan aku menerima dan mendapat wahyu  (Surah Al-Kahfi: Ayat 110)

15.1. Perbezaan Mu’jizat dan lrhas dengan Sihir
15.2. Perbezaan Mu’jizat dengan Karamah, Maunah dan lstidraj .

A. PERBEZAAN MU’JIZAT DENGAN SIHIR

Yang dikatakan sihir itu suatu perkara yang mencarik ‘adat yang boleh didatangkan oleh orang lain seumpamanya, kerana ia terjadi daripada beberapa sebab. Barangsiapa mengetahui sebab-sebabnya itu, maka perkara itu boleh berlaku padanya dan sihir itu berlaku di atas orang yang fasik yang bertujuan tipu daya atau kerana mendustakan rasul-rasul seperti barang yang berlaku bagi Musailamah Al-Kazzab pada satu masa ia berludah ke dalam satu perigi dengan tujuan supaya banyak airnya, maka tiba-tiba jadi kering airnya. Maka sihir ini pada hakikatnya tiada mencarikkan ‘adat hanya dihairankan berlaku pada mercka yang tiada mngetahui sebabnya sahaja.

Bersalahan mu’jizat, maka ia mencarikkan ‘adat pada hakikat, maka tidak boleh orang lain mendatangkan seumpamanya sekali-kali dan berlaku mu’jizat itu pada mereka yang mengaku jadi pesuruh Tuhan dan terbit ia daripada jiwa yang bersih dan zahir kebaikan dan pertunjukkannya.

B. PERBEZAAN MU’JIZAT DENGAN KARAMAH

Yang dikatakan karamah itu suatu perkara yang mencarikkan ‘adat yang terbit dan berlaku daripada wali-wali, maka karamah itu tiada dipersertakan dengan mengaku nabi atau rasul.

Bersalahan mu’jizat iaitu perkara yang menyalahi ‘adat yang berlaku daripada mereka yang mendakwa dirinya rasul.

14.1. Perutusan Para Nabi dan Rasul
14.2. Pengenalan Nabi
14.3. Pengenalan Rasul
14.4. Nabi dan Rasul kurniaan Alla
14.5. Hikmah diutuskan Rasul
14.6. Pimpinan dengan Syari’at
14.7. Tugas-tugas Nabi dan Rasul
14.8. Nabi dan Rasul bersifat manusia
14.9. Kelebihan Para Rasul
14.10. Perbezaan Rasul-Rasul dengan manusia

A. KEBANGKITAN RASUL-RASUL ALLAH

Wajib atas tiap-tiap mukallaf percayakan rasul-rasul serta mengetahui sifat-sifatnya dan perkara-perkara yang berkenaan dengannya daripada namanya, keturunannya, bangsanya, tempat daftar akan dia dan sebagainya.

B. PENGENALAN NABI

Adalah lafaz nabi itu asalnya bahasa ‘Arab diterbitkan daripada lafaz “  ” (nubuwwah), maknanya yang tinggi kerana tinggi martabatnya daripada orang lain atau diambil daripada lafaz “  ” (naba) maknanya jalan kerana bahawasanya ia jalan kepada Allah, tetapi makna nabi pada syara’ iaitu seorang manusia yang lelaki lagi merdeka yang disampaikan (yang diwahyukan) hukum- hukum kepadanya supaya ia ber‘amal menurut hukum-hukum itu dengan tiada diperintahkan ia menyampaikan kepada manusia.

C. PENGENALAN RASUL

Adalah lafaz rasulullah itu asalnya bahasa ‘Arab maknanya utusan, suruhan. Dan maknanya pada syara’, iaitu manusia yang dipilih Allah Ta’ala daripada lelaki yang merdeka lagi yang sehabis-habis sempurna kejadiannya dan bersih pihak keturunannya yang di-sampaikan hukum syara’ kepadanya serta disuruh ia menyampaikan kepada manusia dan jin.

Yang demikian nyatalah perbezaan di antara nabi dengan rasul itu, iaitu tiap-tiap rasul itu nabi, maka tidak tiap-tiap nabi itu rasul, maka nabi itu ‘am dan rasul itu khas

D. NABI DAN RASUL KURNLAAN ALLAH

Adalah jadi nabi dan rasul itu bukanlah dengan jalan diusahakan dengan berbagai-bagai kebajikan dan menjauhkan kejahatan serta berkhalwat pada satu-satu tempat sebagaimana kepcrcayaan ahli falsafah mengatakan:

Pangkat nabi dan rasul dapat dengan diusahakan bersungguh-sungguh membuat kebajikan serta berkhalwat bahkan sebenarnya i’tiqad ahli As-Sunnah wal-Jama’ah wajib atas mukallaf percaya bahawasanya jadi nabi dan rasul itu tidak dapat dengan diusahakan sekali-kali tetapi ia kurniaan daripada Allah Ta’ala bagi sesiapa yang dikehendakinya.

Tidak ada nabi dan rasul-rasul kemudian daripada Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam ialah kesudahan nabi-nabi dan rasul-rasul bagaimana firman Tuhan:

Ertinya: Bahawa Muhammad itu ha/can bapa seorang daripada lelakikamu akan tetapi iapesarah Allah Ta ’ala dan penghabisan nabi-nabi dan adalah Allah Ta’ala amat mengetahai akan tiap-tiap sesaatu. (Surah Al-Ahzab: Ayat 40)

Yang demikian nyatalah bahawasanya Nabi Muhammad Shallallahu ‘alaihi wasallam itu ialah kesudahan nabi-nabi dan rasul-rasul dan seruan baginda itu ‘am kepada sekalian umat-umat manusia danjin.

E. HIKMAH DIJADIKAN RASUL

Adalah hikmah dijadikan rasul pada tiap-tiap umat manusia di dalam dunia ini ialah semata-mata kerana menunjuk, mengajar dan memimpin manusia kepada jalan kebahagiaan dunia dan akhirat kerana nafsu manusia itu sentiasa berperangai, tamak pada hendak meluluskan segala keinginannya, kemarahannya dengan tidak hendak menjauhkan mudharat yang kembali kepada dirinya atau orang lain dan lagi di dalam keadaan kejadian yang seperti itu, maka tidak boleh didapafi manusia yang menunnjukkan segala maslahat yang baik bagi dirinya dan bagi diri orang lain dengan tidak ada orang menunjukkan, mengajar dan memimpinkan, maka dengan sebab itulah didatangkan rasul menjadi rahmat bagi sekalian ‘alam.

F. PIMPINAN DENGAN SYARI’AT

Manakala telah diketahui hikmah itu, maka Tuhan menjalankan undang-undang dan memperlakukan amar (suruh) dan nahyu (tcgah) atas sekalian manusia itu dengan kaedah memimpin dan mengajar bukanlah dengan jalan dipaksa dan scbagainya. Keterangan yang menunjukkan demikian itu sebagaimana di bawah ini:

1. Ditilik pada tabiat kejadian manusia sebelum bangkit rasul iaitu bertuhankan hawa nafsu yang mendatangkan huru-hara sebagaimana yang telah berlaku pada masa jahiliyyah.
2. Keadaan manusia di dalam huru-hara itu sangat berhajat kepada pimpinan dan pengajaran.
3. Rasul itu dijadikan daripada jenis anak Adam yang cukup sempurna kejadiannya.
4. Ditilik pada diri manusia yang menerima perintah daripada Tuhan itu ada mempunyai ‘aqal-‘aqal, pancaindera yang boleh terima segala ajaran.
5. Ditilik pada syari’at yang diajarkan itu tidak turun sekaligus, bahkan turun sedikit demi sedikit mengikut
   keadaan manusia dan masa.
6. Dipandang tentang ber‘amal pula’iait11 syari’at yang diajarkan nabi kepada manusia itu sesuai dengan keadaan manusia dan sebarang masa.
7. Ditilik masa dikuasakan manusia menjalankan hukum syara’ itu ialah apakala ia telah baligh lagi ber‘aqal.

G. KERJA-KERJA RASUL

Adalah pekerjaan rasul-rasul itu banyak, maka sebahagian daripadanya iaitu:

1. Menyatakan kepada manusia segala ahwal akhirat daripada perkara-perkara yang tak dapat tiada bagi mereka-mereka mengetahuinya serta percaya dengan kenyataan yang diibaratkan olch rasu-rasul itu dengan sekadar yang terkuasa dan terupaya oleh ‘aqal manusia
2. Menunjukkan ‘aqal manusia pada mengenal Allah Ta’ala daripada mengetahui sifat-sifat yang wajib, mustahil, yang harus dengan menyatakan perhinggaan yang wajib dituntuti sekira-kira dengan pengetahuan itu dapat memelihara kepercayaan kepada perkara yang didatangkan Allah Ta’ala.
3. Mengingatkan dan mengajar manusia untuk memelihara kebesaran Tuhan dengan memperlakukan segala ibadat-ibadat yang difardhukan.
4. Menunjuk dan mengajar manusia akan segala hal yang bergantung dengan kehidupan mereka itu di dalam
   pekerjaan (mu’amalat) menurut aturan-aturan yang ditentukan untuk keselamatan ‘am.
5. Memutuskan perselisihan ‘aqal manusia yang diruntun oleh syahwat dan perasaan mementingkan maslahat
   diri yang demikian itu membawa kepada kebinasaan, maka hal-hal ini semuanya telah diselesaikan oleh rasul-rasul dengan dasar yang memelihara maslahat ‘am.

H. RASUL-RASUL BERSIFAT MANUSIA

Sudah lepas dinyatakan rasul itu manusia, maka haruslah mereka itu bersifat atau berperangai dengan perangai manusia, seperti; makan, minum, sakit, pening, beranak, beristeri dan lain-lain sifat yang tiada mencederakan
martabat mereka itu.

Adapun perangai yang keji atau penyakit yang keji, seperti; sopak, kusta, gila dan penyakit yang geli, maka mustahillah atas mereka itu faedahnya:

1. Membesarkan dan menambahkan pahala dan kebajikan baginya sehingga ia melebihi tinggi pangkat
   daripada pangkat malaikat.
2. Memudah dan menyenangkan manusia menerima syari’at kerana keadaan rasul suatu jenis sama-sama manusia itu menjadikan manusia segera cenderung pada mengambil kebajikan daripadanya.
3. Menunjukkan kepada manusia bagaimana kesabaran yang patut dilakukan oleh manusia di dunia ini umpama kena sakit kepada rasul-rasul itu ialah menzahirkan ketetapan dan kesabaran pada ta’atkan Allah Ta’ala supaya diikut oleh manusia tatkala datang bala’.

I. KEKUATAN PADA RASUL-RASUL

Allah Ta’ala menguatkan pesuruhnya pada zahirnya dengan kekuatan yang terbangsa kepada manusia, iaitu berperangai seperti perangai manusia yang tiada men- jatuhkan pangkamya dan pada batinnya dengan kekuatan yang terbangsa kepada malaikat iaitu tidak sekali-kali memperbuat derhaka kepada Allah Ta’ala. Yang demikian berhadap rasul-rasul itu kepada Tuhan dengan sifat malaikat dan berhadap ia kepada manusia dengan sifat kemanusiaan.

J. PERBEZAAN RASUL-RASUL DENGAN MANUSIA

Adalah rasul-rasul ‘alaihimusshalatu wassalam itu dibezakan Allah Ta’ala daripada manusia dengan perbezaan yang menunjukkan atas sebenar-benarnya rasul-rasul itu pesuruh Allah Ta’ala, iaitu dengan beberapa mu’jizat, ertinya perkara-perkara yang lemah ‘aqal manusia memikirkan kejadiannya daripada perkara yang menyalahi ‘adat. Dijadikan Allah Ta’ala berlaku atas tangan rasul-rasulNya seperti boleh menghidupkan orang yang telah mati, menghilangkan sakit kedil, mencelikkan orang yang buta dan boleh mengeluarkan air di antara celah-celah anak jari, tongkatnya mengucap tasbih, demikian juga batu dan kayu mengucap salam kepadanya dan sebagainya.

13.1. Huraian sifat-sifat lftiqar llaihi

laitu; wahdaniyyah , qudrat, iradat, ‘ilmu, hayat, kaunuhu qadiran, kaunuhu mufidan dan kaunuhu haiyan.

Kerana jika tidak bersifat dengan sembilan sifat yang tersebut nescaya tidak berkehendak tiap-tiap yang lain kepada Allah Ta’ala kerana lazim pada ketika itu tidak ada sesuatu pun daripada yang baharu oleh sebab Tuhan lemah.

DUA SIFAT LAGI MASUK DALAM IFTIQAR ILAIH

Selain daripada sembilan sifat yang tersebut, ada lagi dua sifat termasuk dalam iftiqar ilaih iaitu:

1. Baharu sekalian ‘alam.
   Lawannya: Qadim ‘alam. Iaitu mustahil kerana jika ia qadim nescaya tidak berkehendak yang lain kepada Allah Subhanahu wa Ta’ala.
2. Tiada memberi bekas scsuatu daripada ka‘inat dengan tabi’atnya (dzatNya).
   Lawannya: Memberi bekas dengan tabi’atnya. Iaitu mustahil kerana jika sesuatu memberi bekas dengan tabiatnya nescaya tidak berkehendak yang lain kepada Allah Ta’ala kerana lazim pada ketika itu terkaya sesuatu itu daripada Allah Ta’ala. Maka nyatalah yang masuk pada iftiqar ilaih 11 sifat, lawannya ll sifat, berjumlah 22 sifat apabila dicampurkan dengan yang masuk pada istighna’ serta lawannya 28 jadilah jumlahnya 50 ‘Aqa’id Al-Iman yang masuk pada kalimah La Ilaha Illallah.

Sesungguhnya di dalam perkara i’t1’qad memberi bekas itu ada berbagai-bagai fahaman dan i’tiqad, maka di sini dinyatakan empat i’tiqad dan kepercayaan:

1. Beri’tiqad ka‘inat memberi bekas dengan tabi’at (dzat-Nya), seperti beri’tiqadkan pisau boleh memutuskan dan api sendiri boleh menghanguskan, maka i’tiqad ini ijma’ ‘ulama’ menghukumkan kafir.
2. Beri’tiqad ka‘inat memberi bekas dengan kekuatan yang dijadikan Allah Ta’ala kepadanya seperti puak mu’tazilah beri’tiqad hamba yang menjadikan perbuatan dengan qudrat yang dijadikan Tuhan baginya hukumnya fasik lagi bid’ah.
3. Beri’tiqad sesuatu tiada memberi bekas dengan tabiat dan tiada memberi bekas dengan kekuatan, maka yang
   memberi bekas ialah Tuhan, tetapi di’itiqadkannya berlazim-laziman antara sebab yang bcr‘adat dan antara yang disebabkannya pada ‘aqal serta tiada boleh bersalahan sekali-kali seperti mengi’tiqadkan apabila makan mesti kenyang, hukumnya tidak kufur tetapi jahil hukum ‘adat dan mudharatnya terkadang-kadang membawa kepada kufur tatkala melazat i’tiqadnya pada mengingkarkan tiap-tiap yang menyalahi ‘adat seperti mu’jizat bagi rasul-rasul dan bangkit segala jasad pada hari qiamat.
4. Beri’tiqad sesuatu tiada memberi bekas dengan tabiat dan dengan kekuatan, hanya yang memberi bekas Allah Ta’ala semata-mata serta tiada berlaziman antara sebab yang ber‘adat dan antara yang disebabkan, maka inilah i’tiqad yang betul lagi benar yang dinamakan i’tiqad Ahli As-Sunnah wal-Jama’ah.
   Bagaimana kcnyataan menunjukkan kebenarannnya iaitu ada sebab tetapi tidak dapat musabbabnya sebagaimana yang berlaku pada Nabi Ibrahim ‘Alaihissalam dimasukkan ke dalam api tetapi tiada hangus dan seperti berlaku pada Nabi Isma’il disembelih dengan pisau tetapi tiada putus.

12.1. Huraian sifat-sifat lstighna’

Iaitu; wujud, qidam, baqa’, mukhalafatuhu lil hawadith, qiamuhu binafsihi, sama’, bashar, kalam kaunuhu sami’an, kaunuhu bashiran, dan kaunuhu mutakalliman.

Kerana jika Tuhan tidak bersifat dengan sebelas sifat yang tersebut itu nescaya Tuhan tiada kaya daripada yang lain kerana jika ia tiada bersifat dengan wujud, qidam, baqa’ dan mukhalafatuhu lil hawadith, lazim membawa kepada Tuhan berkehendak kepada yang menjadikan Dia. Jika tiada bcrsifat dengan qiamuhu binafsihi, lazim membawa kepada tempat berdiri dan jika tiada bersifat dengan sama’, bashar, kalam, kaunuhu bashiran, kaunuhu sami’an dan kaunuhu mutakalliman lazim, berkehendak kepada yang menolak kekuranganNya.

TIGA SIFAT LAGI MASUK DALAM ISTIGHNA’

Selain daripada sebelas sifat-sifat yang tersebut ada tiga sifat lagi termasuk dalam istighna’, iaitu:

1. Maha Suci Tuhan daripada mcngambil faedah pada pcrbuatan dan hukumNya.
   Lawannya: Mengambil faedah. Iaitu mustahil kerana jika Tuhan mengambil faedah, nescaya Tuhan tiada kaya daripada tiap-tiap yang lain, kerana lazim daripadanya, Ia berkehendak kepada yang menghasilkan hajatNya.
2. Tiada wajib Tuhan memperbuat mumkin atau meninggalkan daripada mcmperbuatkan Dia .
   Lawannya: Wajib. Iaitu mustahil kerana jikalau wajib Tuhan mengadakan mumkin atau mentiadakan dia nescaya tiada kaya Tuhan kerana lazim pada ketika itu berkehendak kepada sesuaw bagi menyempurnakan kehendakNya.
3. Tiada memberi bckas sesuatu daripada ka‘inat dengan quwwah.
   Lawannya: Memberi bekas. Iaitu mustahil kerana jika memberi bekas lea‘inat dengan quwwah kuasanya nescaya tiada kaya Tuhan kerana lazim pada ketika itu berkehendak Tuhan pada mengadakan sesuatu dengan wasithah.

Maka nyatalah yang masuk pada istzghna’ sebanyak 14 sifat lawannya 14 juga jumlah 28.

11.1. Huraian al-Uluhiyyah

Adalah Al-Uluhiyyah itu ertinya “ketuhanam” maknanya kaya Tuhan dari tiap-tiap yang lain dan berkehendak tiap-
tiap yang lain kepadaNya daripada kenyataan ini terbahagi pula sifat dua puluh dengan i’tibar jumlah kepada dua
bahagi:

1. Kaya daripada tiap-tiap yang lain.
2. Berkehendak tiap-tiap yang lain kepadaNya.

Maka lazim daripada makna Al-Uluhiyyah itu tiada yang kaya melainkan Allah yang kaya daripada tiap-tiap yang lain lagi yang berkehendak kepadaNya oleh tiap-tiap yang lain. Yang demikian thabitlah makna La Ilaha Illallah
itu tiada yang kaya daripada tiap-tiap yang lainNya dan yang berkehendak kepaclaNya oleh tiap-tiap yang lain melainkan Allah Ta’ala.

Tetapi yang masyhur makna Al-Ulahiyyah itu iaitu keadaan Tuhan yang disembah dengan sebenar-benarnya, maka lazim daripadanya pula ia kaya daripada yang lain dan berkehendak tiap-tiap yang lain kepadaNya. Yang demikian jadilah makna “   ” ini tiada Tuhan yang disembah dengan sebenar-benarnya’ melainkan Allah Ta’ala yang melazimkan sifat kctuhanan.

Maka scgala makna ‘Aqa’id Al-Iman tcrkandung di dalam makna kalimah “ ” kcrana makna “   ” itu iaitu tiada Tuhan yang disembah dengan sebenar-benarnya melainkan Allah yang melazimkan bersifat:

Yang mewajibkan baginya sebelas sifat istighna’ dan sembilan sifat iftiqar ilaih.